WANAKA naar QUEENSTOWN

Vanuit Wanaka nemen wij een alternatieve route en rijden door een gortdroog gebied. Nemen een afslag om het goud-spookstadje Bendigo te bekijken. Hebben ons best gedaan om nog wat restanten te vinden maar buiten wat oud roest zijn alleen de spoken overgebleven. Terug dus naar de weg en rijden door een landschap van kale bruine heuvels en paars tijm om vervolgens langs een groot stuwmeer te rijden, Lake Dunsten.

Vlak voor het stadje Cromwell liggen grote leisteenblokken " The Boulders" her en der verspreid in het landschap. Het gebied rond Cromwell bestaat uit brede bekkens, vruchtbare valleien en het is dan ook een belangrijk centrum van de fruitteelt en heeft vele wijngaarden.

Passeren de brug over de Kawarau River en volgen de prachtige weg langs deze rivier om uit te komen in de Kawarau Gorge. In het verleden bevonden zich in dit gebied goudvelden en om daar te komen was er een loopbrug over de Gorge aangelegd. Het goud is verdwenen evenals de oude brug maar daarvoor in de plaats is een nieuwe loopbrug aangelegd. Vanaf de brug heb je een schitterend uitzicht over de Gorge en de rivier.

Passeren vervolgens het stadje Gibbson met zijn vele wijngaarden gelegen op de prachtige heuvels.

Gedurende deze route doemen The Remarkables op, een bergketen met toppen tot 2340 meter. In de winter kun je hier skiën.

Zo'n 25 km voor Queenstown komen wij bij de beroemdste brug van NZ, de Kawarau Gorge Suspension Bridge. Hier is in 1988 het commerciële bungyjumpen begonnen. Een sprong vanaf 43 meter de diepte in. Wij konden niet stoppen want er wordt even voorbij deze brug een nieuwe brug aangelegd. Daardoor een hele rommelige situatie en konden daardoor niet afslaan.

Ook nog even naar Arrowtown gereden, een historisch stadje geheel in western-stijl (goudzoekerstijd) waar je een indruk kunt krijgen hoe men hier leefden. Veel gebouwen zijn gerestaureerd en in hun oude staat teruggebracht. Ziet er heel leuk uit, als er geen bussen met toeristen zouden komen. Snel weg dus en naar Queenstown!

Queenstown is een heerlijke, bruisende, schilderachtige stad, gelegen aan Lake Wakatipo met de bergketen The Remarkables Ranges op de achtergrond. Het staat bekend als de 'adventure' stad van de wereld en dat kunnen wij beamen want alles wat kan vliegen, varen, peddelen enz. is vanaf de waterkant op het meer te bewonderen. Rond die waterkant terrassen, strand, winkelstraatjes. Kortom, een geweldige sfeer en een plezier om te verblijven.

Wij zijn met de Skyline Gondola (kabelbaan) 450 meter omhoog gegaan over een lengte van 730 meter en hadden vanaf de uitkijkpost bovenaan een adembenemend uitzicht over The Remarkables, het prachtige Lake Wakatipu en Queenstown. Er valt daar boven van alles te doen. Je kunt nog hoger met een stoeltjeslift om vervolgens met een soort rodel naar beneden te suizen. Ook kun je vanaf beneden je mountainbike meenemen en de bikerroute terug nemen. Geweldig leuk om naar te kijken van achter het glas met een glaasje wijn in de handen in de Stratosfare Bar!

In de lucht zie je vele matrassen hangen met mensen er aan. Speedboten op het water die mensen aan de parachute de lucht in trekken en een soort motorische jet-haai, de "HYDROattack" die volgens zeggen alleen in Queenstown vaart. Het kost een paar centen maar dan heb je wel wat want je stapt in een soort capsule met een piloot voorin en jij er achter. De kap gaat dicht en met een enorme vaart schiet dat ding het meer over, door, op en onder water. Dat geheel duurt 1 uur en volgens mij kom je er helemaal kotsmisselijk uit! Geweldig om naar te kijken al was de animo behoudend. Volgens ons te duur voor jonge mensen (en dat is m.i. de doelgroep) en de ouderen die het misschien wel kunnen betalen, willen niet afgaan als ze als een dronken matroos uit het gevaarte stappen.

De zon en de heerlijke temperatuur, alles werkte mee om deze stad tot de meest leuke, gekke, sportieve, gezellige en vriendelijke stad te maken die je maar kunt wensen en het is een feest geweest om daar even deel van uit te mogen maken!

MOTUEKA, HOKITIKA en de TASMAN GLACIER

Rijden vanuit Motueka eerst noordelijk naar Kaiteriteri om daar de gouden stranden te bewonderen. Het is droog, 19 graden en de stranden zijn inderdaad goud van kleur. Enkele mensen zwemmen in zee maar wij weten die behoefte te onderdrukken!

Daarna langs de Arthur Range, onderdeel van het Kahurangi NP en komen door het plaatsje Stoney Brook waar enorme hopvelden zijn. Een deel is al geplukt maar vele struiken gelukkig nog niet. Prachtig om te zien.

Komen onderweg naar Murchison hele horden herten tegen en stoppen ook nog even bij een mooi gelegen wijngaard. Helaas te vroeg voor wijn maar zittend met een cappo tussen de in bloei staande wijngaarden in een heerlijk zonnetje is ook genieten. Alcohol en verkeer kan echt niet in NZ. Word je betrapt met maar een klein beetje op dan ben je echt de klos!

Rijden naar Hawk's Crag met het smalste stukje snelweg van NZ. De weg heeft hier niet alleen slechts één rijbaan maar die ene rijbaan is ook nog uitgehouwen in de rotsen en heeft allemaal blinde bochten. Daar word je als chauffeur niet echt blij van maar voor de bijrijder is het wel heel spectaculair!! Alles is goed gegaan dus ook Pierre heeft (achteraf) genoten. De rest van de weg is ook prachtig want je rijdt een hele tijd langs de Buller River.

Intussen is het gaan regenen maar wij willen toch naar Cape Foulwind, gelegen op het uiterste puntje aan de westkust aan de Tasman Zee. Het is een verzamelplaats van zeeberen zoals ze hier genoemd worden.

Het uiterste puntje hebben wij gezien maar de zeeberen waren op vakantie naar warmere oorden want hier was het naast de regen ook nog dampig en kil geworden.

De tropische regenwouden komen er aan en het woord alleen al roept bij ons herinneringen op aan hevige regenbuien, natte voeten en laag hangende damp!

Dat laatste is ook de reden dat wij de onderweg tegenkomende Pancake Rocks en de blowholes rechts laten liggen. Blowholes kennen wij al van andere gebieden en bij het woord Pancake rocks kunnen wij ook wel iets bedenken. Pierre heeft er nog een glimp van kunnen zien. Jammer, het is niet anders en alles zien kan toch niet.

De weg die wij volgen, Hwy 6 is de enige weg naar het zuiden, heeft een hoog camper gehalte! Nog nooit zo veel van die dingen gezien en dan ook nog in de meest vreemdsoortige uitvoeringen. Het sjoekelt achter elkaar en dat berg op, berg af. Waar 80 km gereden mag worden halen zij de 60 km nog niet eens. Het zorgt af en toe voor gevaarlijke situaties als personenauto's willen passeren. Wij sjoekelen er maar gewoon achter aan en af en toe gaan ze, als de weg dat toestaat, aan de kant om je te laten passeren. Het is tenslotte vakantie en wij hebben geen haast, toch!!

Wat wij ook veel tegenkomen zijn One Line Bridges. Een tweebaansweg wordt een éénbaans weg over de brug. Staat wel goed aangegeven wie voorrang moet geven maar bij slecht weer en een tegenligger zonder verlichting (onbegrijpelijk maar zie je hier veel) soms verwarrend.

Zijn zelfs op die manier over een spoorbrug gereden, over de rails, heel apart!

In Hokitika staat een jade-fabriek en in de winkel worden de mooiste sculpturen te koop aangeboden. Niet goedkoop maar wel mooi. In 1997 kreeg de Maori Ngai Tahustam het eigendom van de jadevoorraden op de Westkust terug als onderdeel van een schikking rond het Verdrag van Waitangi uit 1840. Blijkbaar verliepen de onderhandelingen niet soepel!

De regen is intussen overgegaan op miezelregen dus je wordt drijfnat zodra je buiten loopt. Toch nog even Ross aan gedaan, een goudstadje waar in 1909 de grootste goudklomp van NZ is gevonden. Er wordt nog altijd goud gedolven in het gebied en je kunt zelfs een schep en een zeefschaal huren om zelf naar goud te zoeken. Enkele mensen doen dat ook.

Het Westland/Tai Poutini NP rijden wij door en dat staat bekend om zijn hoge bergen tot wel 3500 meter maar ook om de indrukwekkende gletsjers, het dichte regenwoud en de prachtige meren. Het gebied staat zelfs op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. De meren zijn inderdaad prachtig en groot maar het weer werkt niet mee dus alles is grijs!

De hoge bergen en gletsjers hopen wij de komende dagen te kunnen zien en bekijken maar vooralsnog is het zich om ons heen beperkt tot 100 meter terwijl onze cottage is aangeprezen voor zijn mooie ligging met uitzicht op.......juist, de bergen!

Ach, morgen is er weer een dag en wie weet gaat er vast weer een nieuwe wereld voor ons open!

ZUIDEREILAND van PICTON naar BLENHEIM en MOTUEKA

Na 3.30 uur varen rond de middag in Picton aangekomen. Wachten op bagage en huurauto dus voordat alles rijklaar is ben je zo maar 2 uur verder. De mooie route langs de noord-oostelijke kust hebben wij niet kunnen afmaken want dat ging ons veel te veel tijd kosten dus zijn na enkele mooie baaien gezien te hebben maar gedraaid.

Het Marlborough gebied waar wij op weg naar Blenheim doorheen rijden ligt op de Wairauvlakte en wordt omgeven door heuvels. In deze regio liggen meer dan 60 wijngaarden. Een schitterend gezicht al zijn de meeste druivenstruiken afgedekt met netten i.v.m. de aanwezige vogels. De pluk moet binnen de komende 14 dagen plaatsvinden. Volle trossen dus, zowel met witte als blauwe druiven.

Blenheim zelf is een leuk plaatsje op de kruising van de Taylor- en de Opawa rivieren. Jaarlijks zijn hier veel (kleine) aardbevingen omdat het op de grens ligt tussen de Pacifische en de Australische Plaat. Tijdens ons verblijf waren de platen "rustig"!

Zijn voor de avond uitgenodigd om te komen eten bij een email-vriend van Pierre, Tony en zijn echtgenote Penny. Hebben zelf hun huis ontworpen en (gedeeltelijk) zelf gebouwd. Een juweeltje, gelegen op een terp omdat hier regelmatig overstromingen voorkomen.

De volgende dag naar het Omaka Aviation Heritage Centre en genoten van de prachtige presentatie van WW1 vliegtuigen dat is opgezet door dezelfde filmregisseur die ook in het Te Papa museum aan het werk is geweest. Volgens Pierre de meest indrukwekkende presentatie omdat er, evenals in Te Papa, een authentiek verhaal in is verwerkt.

Aansluitend het bedrijf van Tony bezocht en als kers op de taart, zeker voor Pierre, wordt de uit 1914 daterende en door Tony's bedrijf van scratch gemaakte Gnoom-motor (broertje van de Clerget-motor, Pierre's project) gestart. Geweldig natuurlijk!

Opnieuw voor de avondmaaltijd uitgenodigd maar nu samen met hun vrijdagavond-eet(en drink!) club! De hele Marlborough wijnstreek geproefd! Was maar 400 meter lopen van ons motel dus was allemaal verantwoord! Een fantastische avond gehad met geweldige gastvrije mensen.

Fris en fruitig(!) de volgende dag op pad maar hebben een afslag gemist zodat wij niet via Picton en de Queen Charlotte Drive naar Havelock zijn gereden maar rechtstreeks. Uiteindelijk heeft dit fantastisch uitgepakt want deze weg meanderde door een schitterend mooie groen heuvellandschap. Vanuit Havelock toch nog een stuk van de Drive gedaan tot Cullen Point Lookout.

Havelock staat bekend als de Greenshell Mussel hoofdstad. Deze groene mosselen zijn voor de liefhebbers een must. Wij hebben ze niet alleen gezien maar ook gegeten! Heerlijk mals en de schaal is inderdaad prachtig groen.

De depressie die op het Noordereiland heeft huisgehouden is nu bij ons op het Zuidereiland aangeland, dus het is gaan regenen! Tja, niet leuk natuurlijk want wij rijden naar Nelson, de stad met de meeste zonuren en de "sunshine capital of New Zealand"! Het positieve is dat de temperatuur nog heel aangenaam is maar natuurlijk is het niet echt gezellig. Ook in Motueka, onze eindbestemming voor de dag, regent het bij aankomst. Misschien dat de aankondiging dat dit de vruchtbaarste fruitstreek van het land is, al een waarschuwing had moeten zijn!

De voorspelling is dat de regen ons de komende 2 dagen, af en aan, zal vergezellen. Een dipje dus maar daarna wordt het weer zonnig en warm! Voorspelling blijft voorspelling dus hou slag om de arm!

P.s. We hebben nog een filmpje van Hell's Gate - het geo-thermische gebied - geplaatst.

Klik op: https://www.pjvision.nl/video/NewZealand-2017-03-13.mp4

VAN ROTORUA NAAR NAPIER EN WELLINGTON/PICTON

Vroeg op want om 10.00 uur moeten wij in het thermale wonderland van Wai-O-Tapu ("heilige water") zijn, zo'n 20 km ten zuiden van Rotorua om de, volgens de beschrijving, indrukwekkende geiser "Lady Knox" te zien spuiten. Hele ladingen toeristen komen hier op af die braaf gaan zitten wachten totdat om 10.00 uur, nadat toelichting is gegeven over het ontstaan en de ontdekking van de geiser, met een beetje hulp van buiten af (wordt een soort waspoeder ingegooid!) de geiser actief wordt. Beetje volksverlakkerij dus! Hij spuit van nature veel onregelmatiger maar dat is niet goed voor het toerisme!

De waspoeder deed zijn werk en na een paar minuten van borrelen komt er een prachtige metershoge hete straal water en damp uit de geiser. Op dat moment keren vele toeristen zich om want er moet zo nodig een selfie gemaakt worden! Stond je er goed op dan was de lol er af dus, terwijl de geiser nog aan het spuiten was, zaten de eerste toeristen alweer in de auto op weg naar de volgende bezienswaardigheid. Wij hebben hier met verbazing naar staan kijken en hadden zo de balen van dat nerveuze gedoe dat wij de rest van het park maar links hebben laten liggen.

Gaan nog wel naar de Huka (schuim) Falls waar intens blauw water zich via een kolkende waterval naar beneden stort.

De waterval is indrukwekkend, vooral de kracht waarmee het water door een smalle kloof wordt geperst is prachtig en het water lijkt inderdaad op schuim.

Op korte rijafstand daarvan kom je bij Craters of the Moon en dat is een soort maanlandschap waar actieve aarde geisers, warmwaterbronnen en borrelde modderpoelen heeft gecreëerd. Een mooie wandeling en bijna geen toeristen.

Wij laten al het borrelen en spuiten achter ons en rijden naar Lake Taupo, het grootste meer van Nieuw Zeeland. Het is gevormd door één van de hevigste vulkanische explosies ooit (186 n.C) waardoor het grondoppervlak in het gat is verdwenen. Dat gat is zo groot als de oppervlakte van Singapore.

Vanaf het meer zie je in de verte de vulkanische toppen van Mount Tongariro (1968m), de iets hogere Mount Ngauruhoe (2290m) en de met sneeuw bedekte Mount Ruapehu (2797m), een plaatje.

Vervolgens een stuk langs het meer gereden om nog even van dit uitzicht te genieten en slaan dan af richting Napier, een stad gelegen aan de oostkust.

De mooie weg voert ons door een met gras bedekte golfende bergketen waarop duizenden schapen als vlooien aan het grazen zijn en brengt ons naar zeeniveau en naar een aangenaam mediterraan klimaat. Onderweg brengen wij nog een bezoek aan de Waipunga Falls. Een prachtig mooie waterval met een groot verval die vreemd genoeg nergens staat aangegeven.

Napier (Maori: Ahuriri) is op 3 februari 1931 getroffen door een allesverwoestende aardbeving en brand. Daarna is het centrum in Art Decostijl met Maori-motieven herbouwd en beschikt daardoor over de grootste collectie Art Deco gebouwen. Wij verblijven in een hotel met uitzicht op de enorm grote Hawke's Bay en genieten daar van de ondergaande zon vanaf ons balkon. Niet slecht, toch!

Hawke's Bay is een van de warmste en droogste regio's van NZ en één van de grootste producenten van voornamelijk rode wijnen. De 'whites' zijn trouwens ook zalig!

Vanaf Napier volgen wij de Classic Wine Trail en komen langs wijngaarden en charmante dorpjes. De wijngaarden maar ook alle fruitkwekerijen liggen veelal verscholen achter metershoge bomen. Mogelijk gedaan als bescherming tegen de wind etc.

Verlaten nu het noordelijke gebied en rijden het Wellington gebied binnen. De lucht wordt donker en de wind steekt op! Niet normaal hoe snel het weer hier kan omslaan.

De temperatuur zakt in enkele minuten van 24 naar 13 graden, bizar! De wind blaast de auto bijna van de weg. Wij rijden in een gordijn van regen via een kronkelende bergweg omhoog over de Rimutake Range, een bergketen vlak voor Wellington. De lookout boven op de berg laten wij maar voor wat die is want je kunt geen hand voor ogen zien. Tijdens de afdaling wordt de regen minder en tegen de tijd dat wij in Wellington aankomen is het opgehouden. Waarom het de "windy" hoofdstad van NZ wordt genoemd is ons nu ook duidelijk.

De volgende dag schijnt de zon weer, is de temperatuur opgeklommen tot 21 graden en is de wind gaan liggen. Een prachtige dag om Wellington te bekijken. Rijden eerst naar Mount Victoria om te genieten van het prachtige uitzicht over Wellington en de baai om vervolgens de stad te bekijken en naar het Te Pappa museum te gaan. Volgens kenners is dit een van de tien mooiste musea ter wereld en inderdaad is het schitterend. Veel uitleg over het ontstaan en de toekomst van NZ. Hebben een gesimuleerde aardbeving meegemaakt en vulkanen zien uitbarsten, heel bijzonder. Daarnaast veel info over de Maori cultuur. Een 'must do' museum voor als je hier bent.

De volgende dag vroeg op want de boot naar Picton op het Zuidereiland vertrekt om 9.00 uur.

De huurauto achtergelaten, de bagage ingecheckt en met zo'n honderd andere mensen de ferry op. Prachtige, rustige vaart over Cook Strait en door de Marlborough Sounds naar Picton op het Zuidereiland en hebben onze toer over het Noordereiland hiermee afgesloten!

De nieuwe huurauto opgehaald en hiermee is onze toer over het Zuidereiland van start gegaan!

Zoals jullie gemerkt hebben lopen de verhalen en de foto's een beetje uit de pas. Sorry daarvoor maar het internet is in NZ wat wispelturig en daardoor onbetrouwbaar. Hopen dat het komende weken beter wordt maar denken van niet!

TAIRUA NAAR ROTORUA

Mooie weg door het Coromandel Forest Park via de prachtige surfstranden Opoutere en Onemana naar Whangamata, aangeduid als de surfhoofdstad van NZ. Wel veel surfers maar weinig hoge golfen. Is te rustig weer! Jammer voor hen, prettig voor ons!

Naar Waihi, een goudstadje dat tot 2007 actief was. Een grote "pit" even buiten het centrum is daar het resultaat van. Wordt mogelijk weer in gebruik genomen maar dat hangt van de goudprijs af.

Langs de weg naar onze volgende bestemming Tauranga aan de Bay of Plenty, staan enorme velden met avocadostruiken (avo's zoals hier genoemd) en vijgenbomen.

De Bay of Plenty en vooral The Strand is schitterend en daar ligt ook Mount Maunganui, een slapende vulkaan die over de stad Tauranga kijkt. Een gezellig strand voor de hele familie. Het is weekend dus behoorlijk druk.

De weg gaat verder langs de oostkust door de Kiwiregio van Te Puke. Ooit was dit de grootste kiwi leverancier van de wereld maar is inmiddels door Italië voorbijgestreefd.

Bereiken hierna het vulkanisch gebied. Via een prachtige weg tussen Lake Rotoiti en Lake Rotorua, twee enorme meren, naar Tikitere gereden waar Hellsgate Geothermisch Park ligt. Je ruikt de rotte eieren geur al van een afstand maar wat is dit iets geweldigs! Hebben een wandeling gemaakt door het park dat bestaat uit prachtige spuitende geisers, een actieve moddervulkaan met een enorme vlakte van borrelende en pruttelende modderpoelen, kokende meren en diverse stoomkraters. Niet onder woorden te brengen zo fantastisch en aan het einde van ons bezoek hebben wij met onze voeten ook even in een van de modderpoelen gezeten. Je kunt er ook een "Mud and Spa" bad nemen maar degene die mij/ons kennen weten dat dat niet aan ons is besteed.

Onze reis gaat door naar Rotorua, het centrum van de Maoricultuur en het voorouderlijk huis van de Te Arawa mensen die zich hier meer dan 600 jaar geleden vestigden. De stad is gebouwd rondom de warmwaterbronnen dus het stinkt hier enorm!

Mount Ngongotaha, een 778m berg torent boven de stad en het prachtige Lake Rotorua uit.

Echte toeristenstad want er is hier heel veel te zien en beleven.

Ook op gebied van eten hebben ze vlak aan het Lake het leuke Eath Street gesitueerd een overkapte straat vol met eetzaakjes met terrassen. Reuze gezellig en voor elk wat wils.

De volgende dag zijn we naar Waimangu Volcanic Valley gereden waar wij de Valley Walk gemaakt hebben langs een reeks geometrische bezienswaardigheden o.a. Frying Pan Lake, de grootste warmwaterbron ter wereld en de fraaie silicaterrassen van de Inferno Crater. Dit "park" laat de gevolgen voor dit gebied zien van de vulkaanuitbarsting van Mount Tarawere in 1886.

Door de vulkaanuitbarsting werd Mount Tarawere in twee gesplist en in dit onbedorven gebied van de Valley bevindt zich ook de dampende Waimangu Cauldron, het grootste "kokende" meer ter wereld. De temperatuur van het water bedraagt ongeveer 53 graden. Uiteindelijk kom je na al die borrelende en kolkende bezienswaardigheden uit bij de oevers van Lake Rotomahana. Dit meer werd door de uitbarsting in 1886 in omvang vertwintigvoudigd. Een onuitwisbare ervaring rijker stap je daarna op de gratis pendelbus (teruglopen mag niet) naar de ingang.

Er waren nog tig bezienswaardigheden om te bekijken maar wij vonden dat na hetgeen wij gezien hadden het alleen nog maar slappe aftreksels konden zijn van onze belevingen dus hebben wij 's de dag en de avonds afgesloten in Eat Street!

MATANAKA, COROMALDEL (TOWN), TAIRUA.

Na vertrek uit Matanaka nog even naar Omaha Beach gereden maar echt aan zee kom je niet want dat is voorbehouden aan de happy few met hun prachtige huizen. Zien wederom veel wijngaarden onderweg.

Zijn weer terug in het gebied van waaruit onze NZ-toer een week geleden is gestart. Auckland zelf ligt in een soort trechter dus via Harbour Bridge wederom over Shoal Bay en daarna langs de enorm grote baai van Firth of Thames naar de oude goud delversstad Thames op het schiereiland Coromandel. Daar een mooie wandeling gemaakt langs de McGregor Bay met zijn mangrove bossen. Er is daar een uitkijkpost voor vogels opgedragen aan de Nederlands/Portugese fotograaf Pareira die bij een aanslag op de Rainbow Warrior van Amnesty is omgekomen.

De Coromandel Peninsula heeft aan de westkant ongerepte kusten en dichte bosgebieden met rotsachtige landschappen. Langs de hele kustlijn vindt je prachtige, nagenoeg lege stranden.

De volgende dag hebben zijn wij nog een stuk verder het schiereiland opgereden om vervolgens naar de noord-oostkant te rijden en via Kuaotuna door het Coromandel Forest verder zuidelijk te gaan naar Whitianga en Tairua. In Tairua verblijven we 2 nachten en zitten met onze lodge pal aan de Hauraki baai. Een korte aanloop en je kunt zwemmen, alleen ..... dan moet het wel hoog water zijn (dat is het in de ochtend) anders wordt het een hele lange aanloop! De zonsondergang vanaf ons terras is super mooi!

De volgende dag eerst naar Hot Water Beach gereden waar je bij laagtij op het strand op bepaalde plaatsen een gat kunt graven, waarna heet water (64 graden!) omhoog komt borrelen. Daar voeg je dan koel zeewater aan toe en je hebt je eigen natuurlijke bad. Overal zijn scheppen te koop of te huur en je moet een emmer meenemen of een gleuf naar zee graven.

Nu ben ik zelf geen liefhebber van een warm bad en ligt de tijd van kuilen graven en het spelen met water en een emmertje ook al vele jaren achter mij/ons dus wij hoefden niet zo nodig. Dat bleek ook maar goed te zijn want het was nog te hoog water! Geen kuilen en ook geen mensen op het strand. Lucky us, want nu hebben wij de zee en het strand voor ons zelf en dat bij 27 graden!

Teruglopend, het water was toen al behoorlijk gezakt, kwamen ons de eerste mensen met schep en emmer al tegemoet lopen.

Verderop naar het hemelse strand van Hahei gereden. Hier vind je wit zand aan een azuurblauwe zee. Na eerst in een privé baai gezwommen te hebben ( geen mens verder) en vervolgens onder de prachtige met inheemse bomen en planten begroeide rotsen opgedroogd te zijn, stappen we op een grote rubberboot voor een toer langs de prachtige vulkanische kustlijn.

Met nog twee andere personen en de schipper/gids in een 10 persoons boot dus hadden alle ruimte. Zwemvesten aan en dat blijkt nodig, want de vaart wordt er aardig ingezet tussen de verschillende eilanden, rotsen en inhammen door. De klappen op het water zijn soms zo hard dat je tanden in je mond klapperen! De cap op je hoofd moet je tot windkracht 12-stand aangetrokken hebben anders ben je die meteen al kwijt en jezelf heel goed vasthouden aan de handgrepen anders word je een vliegende vis! Kortom, geweldig om mee te maken en natuurlijk heerlijk bij deze temperatuur.

Smeren, smeren en smeren want je anders verbrand je enorm. Krijgen veel interessante informatie over het ontstaan van dit vulkaangebied dat nog steeds in beweging is! Als dat dan maar niet tijdens onze vakantie is!

Bezoeken Cathedral Cove, een grote boog onder aan de zee. Zien witte geërodeerde krijtrotsen en grotten contrasteren met de azuurblauwe zee en komen bij het strand dat als filmlocatie werd gebruikt voor Narnia. Krijgen uitleg over de Maori history in dit gebied en zien van een afstand een groot gat in de rotsen waar Maori in het verleden "begraven" werden. Alleen vanaf zee is deze plek bereikbaar.

Met weer een mooie ervaring rijker terug naar onze lodge in Tairua.

PAIHIA NAAR MATAKANA

Wat treffen wij het toch met het weer. Elke dag zon en temperaturen oplopend naar 27/28 graden.

Onze eerste bezienswaardigheid na vertrek dient zich al aan 4 km buiten Paihia aan, de Haruru Falls! Volgens mij wordt alles aangegrepen om toeristen te trekken want de waterval waren wij bijna voorbij gereden!

Blijkt een platte rivierbedding te zijn waarin plotsklaps, bijna handgemaakt, een verval van een paar meter optreedt langs mooie rotsen, dat dan wel. Op zich mooi maar zo kun je van alles wat maken.

Rijden nu naar de westkant van het Noordereiland door een prachtig groen heuvellandschap. Dat mooie groen is niet zo verwonderlijk want het heeft hier tot 3 weken terug landurig en veel geregend, wat totaal ongebruikelijk was voor de tijd van het jaar.

Qua uitzicht val je tijdens het rijden van de ene verbazing in de andere. Je zou alles willen vastleggen maar dat kan gewoon niet.

Inmiddels gearriveerd in Rawene een piepklein dorpje aan de ...... baai. Bijzondere van dit dorpje is dat de winkeltjes en cafe's allemaal op palen in de baai staan.

Verderop hebben wij vanaf een look-out het stadje Omapere bewonderd dat gelegen is aan de monding van dezelfde baai en de Tasman Zee. Een plaatje!

Uiteindelijk aangekomen in het Waipoua Forest waar zich het bekendste Kauriwoud van Nieuw Zeeland bevindt. Dit woud is een van de laatste stukken oerbos. Voordat je het woud betreedt worden de zolen van je schoen gedesinfecteerd. Gebleken is dat Kouribomen, die zonder de invloed van mensen honderden jaren oud kunnen worden, niet bestand zijn tegen bacteriën die wij meenemen onder onze schoenen.

Hebben in het bos "Tane Mahuta" de grootste Kauriboom van Nieuw Zeeland gezien. Het is of een reus neerkijkt op ons dwergen. Deze geweldige boom is 50 meter hoog en heeft een diameter van 5 meter! Hij is naar schatting 2000 jaar oud en groeit nog steeds. Begrijpelijk dat ze hier heel trots en zuinig op zijn. De weg ernaartoe gaat langs verscheidene andere kauribomen en reusachtige varens. Een andere belangrijke boom is de "Te Matua Ngahere" die naar schatting tussen 2500 en 3000 jaar oud maar daar kom je niet makkelijk bij.

De weg voert ons vervolgens langs Dargaville, een stad die betekend staat om de kumara, zoete aardappel, die je langs een groot aantal wegen bij stalletjes kan kopen.

Nagenoeg alle wegen die wij tot nu toe gereden hebben meanderen door het land. Een lange rechte weg kom je bijna niet tegen omdat alles heuvel op en heuvel af gaat. Af en toe waan je je in de Alpen zo hoog slingert de weg zich omhoog en omlaag. Niet lachen maar als toegestane snelheid wordt 100 km aangegeven! Wel wordt daarbij aangegeven dat je niet zo hard HOEFT te gaan. Met 50 km de bocht nemen voel je je al Max Verstappen en sommige mensen halen niet eens de 25 km!

Inmiddels hebben wij Northland achter ons gelaten en komen weer in het gebied van Auckland. Onze bestemming voor de dag is Matakana aan de oostkust en een giga wijngebied waar zowel rode als witte wijnen vandaan komen.

Hebben de wijn 's avonds in de plaatselijke taverne mogen proeven en hadden de auto er best mee vol willen laden ware het niet dat wij nog zo vele andere goede wijngebieden hebben te gaan.

We hebben hier wat internetproblemen dus verhalen en foto's lopen even uit de pas !!

AUCKLAND NAAR PIAHIA

AUCKLAND NAAR PIAHIA

Wederom een prachtige dag en gaan vroeg op pad. Doordat de belangrijkste wegen rond en in Auckland op de schop liggen raakt onze Tom-Tom volkomen van slag. Daardoor veel gezien van de omgeving van Auckland. Uiteindelijk op Motorway 1 terechtgekomen en via de mooie Harbour Bridge Shoal Bay overgestoken.

Heel Auckland lijkt deze zondag op pad te zijn want we rijden in een lange file richting het noorden.

Bij Silverdale afgeslagen en over de Hibiscus Coast Way naar Orewa, een prachtig maar heel druk kustplaatsje. Nieuw Zeelanders zijn sportief en echte buitenmensen en dat is hier goed te merken. Alle soorten van buitensport gaan aan je voorbij, zowel op als naast het water. Geweldig om te zien.

Rijden de prachtige kustweg naar Weiwera en komen onderweg de nodige Pohutukawa bomen tegen, ook wel de Nieuw Zeelandse kerstboom genoemd. Dit is een inheemse boom die in de maanden december en januari in bloei staat met heel mooie rode bloesems. Deze bomen trekken heel veel vogels aan zoals de Tui, een zwarte vogel met blauwe glimmende vleugels en 2 witte balletjes van kleine pluimpjes onder de kin en de Faintail (waaierstaart). De bomen zijn inmiddels uitgebloeid maar het blijft een prachtig gezicht.

Vervolgen onze weg en komen bij een afslag die het historische dorpje Puhoi aangeeft. Het is slechts 1 km van de hoofdroute dus wij er naar toe. Het grootste deel van de bevolking van dit dorpje stamt af van immigranten uit Bohemië (Tsjechië) Het is een echt toeristendorpje maar wel heel leuk. Het is tijd voor een kop koffie dus op naar de historische pub (voor alcohol is het nog te vroeg en ook niet zo verstandig!) Dat is een plaatje, zowel van binnen als van buiten. Uiteraard zijn wij de enige niet en her en der zitten mensen te genieten op het grote terras in de zon met uitzicht op een oude Trading Post met spullen uit alle windstreken van de wereld. Dat was even genieten!

Up we go! Vervolgen onze route en nemen bij Ta Hana de afslag naar een volgende kustroute die via Mangawhai, Waipu en Ruakaka in Whangarei uitkomt. De plaatsnamen zijn wel een crime hoor! Veel Maori namen, wat natuurlijk alleen maar goed is, maar ze beklijven niet en als ze worden uitgesproken denk je dat je verkeerd bent gereden!

In Whangarei hebben wij in het Town Basin, een geweldig gezellig en mooi aangelegd complex met restaurantjes en terrassen in oud Engelse stijl rond de jachthaven, een hapje en een drankje genomen. Het is bloedheet en voor de tijd van het jaar is dat hier heel bijzonder. Iedereen heeft het er ook over, lijkt Nederland wel! Natuurlijk daardoor ook hartstikke druk want zondag is zo wie zo al de dag om de lunch samen met de familie door te brengen.

Na heerlijk gegeten te hebben op weg naar de Whangarei Falls, een buiten de stad gelegen waterval. Mag je niet missen volgens de kenners en het is natuurlijk altijd mooi om naar te kijken maar wij vonden het niet echt spectaculair.

Bij de stad Whakapata hadden wij twee opties. De route langs de kust volgen naar Russell en dan met de autoferry naar Paihia, onze eindbestemming van de dag, of de route door het binnenland.

De kustweg viel af want dat zou te veel tijd gaan kosten. Hadden iets te lang op het terras in Whangarei doorgebracht!

De andere weg is het ook niet geworden want door de nodige wegopbrekingen raakte zowel Tom als wij lichtelijk van slag en hebben toen maar besloten een totaal andere route te nemen wat achteraf een prima keuze is geweest.

Paihia is een lieflijk stadje gelegen aan de schitterende turquoise Bay of Islands.

Ons motel ligt op loopafstand van het dorp en via een mooi wandelpad langs het strand kom je in het kleine centrum. Daar meteen een cruise geboekt voor de volgende dag, Pierre's verjaardag!

Op Pierre's verjaardag vele lieve felicitaties ontvangen. Omdat de tijdsverschillen nogal groot waren en wifi ons niet voortdurend ter beschikking stond om te reageren, via deze blog nogmaals hartstikke bedankt!

Zijn in de ochtend naar Waitangi gereden (3 km verderop) en hebben daar de Waitangi Treaty Grounds bezocht waar de Maori op 6 februari 1840 de overdracht van het land aan de Engelsen accepteerden/ondertekenden, het Verdrag van Waitangi.

Tot op de dag van vandaag bestaat er tussen beiden nog steeds een verschil van interpretatie van dit verdrag. Deze overeenkomst wordt beschouwd als het geboortedocument van de huidige Nieuw Zealand.

Vervolgens een typisch Maori dorpshuis bezocht waar wij werden ontvangen met een welkomsceremonie. Vervolgens mochten wij, schoenen uit, het dorpshuis betreden om te genieten van en uitleg te krijgen over enkele rituele dansen en zang uitgevoerd door zowel mannen als vrouwen. Bijzonder om mee te maken en hoewel je weet dat er een commercieel sausje overheen zit merk je ook dat alles heel serieus genomen wordt. Verder nog een bezoek gebracht aan de enorm lange oorlogskano waarin één maal per jaar voor een bepaalde ceremonie door 150 Maori krijgers wordt gevaren

Snel teruggereden naar Paihia voor onze middagcruise. De boot/catamaran vaart in een soort 8 vorm langs en tussen de verschillende eilanden. Enkele zijn zelfs particulier bezit maar de meesten vallen onder een National Trust.

Onderweg zien wij de eerste dolfijnen en baby-dolfijnen naast onze boot voorbij zwemmen, een prachtig gezicht en je krijgt er nooit genoeg van om naar te kijken.

Na 2-uur varen aangekomen bij het verste puntje in de baai en daar is door wind en water een enorm gat geslagen in een rots waardoor een grote boog is ontstaan waar zelfs een boot onderdoor kan varen.

Omdat de zee rustig is kan onze catamaran er net tussendoor! Aan de andere kant van de Hole gekomen zwemmen scholen prachtige zilver-blauwe vissen aan onze boot voorbij.

Na dit spektakel wordt teruggevaren om nog een eiland aan te doen en daar even wat rond te lopen. Omdat nogal wat tijd was gaan zitten in het bekijken van de dolfijnen werd het verblijf op het eiland iets verkort waardoor wij geen tijd meer hadden om naar de top van de heuvel te lopen om van het mooie uitzicht over de Bay te genieten.

Na terugkomst in Paihia aan de verjaardagsborrel op een gezellig terras aan zee en daar ook blijven eten.

Geweldige plek, prachtig weer, lekker wijntje, aardige bediening maar de kok moet nog wat kookcursussen volgen!

Terug lopend langs zee met een hemel vol sterren is een cadeautje op zich!