Afscheid van ons heerlijke appartement genomen en via een mooie route via Pinjarra naar Dwellingup gereden, een gezellig stadje gelegen in de mooie Murray Shire. De grote Murray River meandert door dit hele gebied.

Rijden daarna door een gebied waar de gevolgen van de vele bosbranden nog duidelijk te zien zijn. Een totaal zwart geblakerd landschap waarvan de bladeren van de bomen niet groen maar goudkleurig zijn, heel bizar.

Wonder boven wonder zie je her en der de natuur zich weer herstellen. Zwarte boomstammen met toch weer groene kruinen en de bijzondere grass trees die oprijzen uit een zwarte ondergrond.

Komen door een gebied van rode aarde met een bauxietmijn. Alles in de omgeving is rood gekleurd, onze auto dus ook! Zelfs de bomen en struiken hebben een rode gloed wat niet zo gek is want de rode stof zie je achter je auto opdwarrelen.

Het vliegveld van Chris ligt zo'n 15 km buiten Wagin aan de rand van een natuurgebied.

Wij treffen hem en zijn ouders bij de enorme hangar die hij daar in zijn uppie geplaatst heeft. Ongelooflijk dat hij dat alleen voor elkaar heeft gekregen. Het is nog niet af en er moet nog het nodige gedaan worden maar het staat er toch maar.

Het stikt er van de vliegen waar je helemaal dol van wordt maar normaliter is dat niet zo. De reden is dat het een paar weken terug ontzettend geregend heeft, 110 mm, in een periode waarin nooit regen valt. Daardoor zijn de larven van de vliegen uitgekomen terwijl hun natuurlijke vijand, vraag mij niet welke, nog niet was gearriveerd.

Negeren die beesten en maar wuiven met een blaadje of met je handen! Volgens Chris moet je met je tanden op elkaar praten, dat doen de Aussies ook, dan komen ze niet in je mond! Probeer maar eens een tijdje zo te praten je krijgt kramp in je mondspieren, ha, ha! Wel goed tegen mondrimpels!

Natuurlijk weer genoten en daarna afscheid genomen! Till we meet again!

Kregen het advies om naar Lake Dumbleyung te rijden omdat dit meer, het grootste natuurlijke binnenmeer van Australië, door de enorme regenval die geweest was, helemaal gevuld was. Meestal staat dit meer droog en een enkele keer is het een beetje gevuld maar zo als nu komt maar zelden voor. Zo gezegd, zo gedaan en het inderdaad enorm! Leuke bijkomstigheid is dat hier in 1964 door Donald Cambell het werelduurrecord op water, 441 km, gehaald is. Alleen in 1978 is dat nog door iemand anders verbeterd maar voor die tijd was dat heel erg bijzonder. Helaas heeft Donald Cambell in 1967 het leven gelaten bij een snelheidsrace te water in Engeland. Helden worden nooit oud, zo zie je maar weer!

Natuurlijk wel even naar het stadje Dumbleyung gereden om de replica te zien van het "Blue Bird" racemonster uit 1964. Altijd leuk!

In Wagin aangekomen lijkt het wel of de tijd heeft stilgestaan nadat wij daar 3 jaar geleden zijn vertrokken. Het is een leuk stadje, de Grand Ram staat er nog steeds en de façades zien er heel schattig uit maar volgens mij gaat geen winkel ooit open.

Het is zondag dus veel mensen verwacht je niet op straat maar helemaal niemand is ook een beetje vreemd.

Daarentegen is ons motel volgeboekt en wij bleken gisteren de laatste vrije kamer geboekt te hebben. De vorige keer was het ons ook al opgevallen dat er veel wegwerkers verblijven en dat is nu nog steeds. Zij komen van heinde en ver en gaan voor het weekend naar huis maar moeten 's maandags heel vroeg aan de slag dus komen de avond daarvoor al naar Wagin.

Evenals de vorige keer is het Palace Hotel, dat is een restaurant is dus geen hotel, wel open dus vanavond kunnen wij gezellig eten. Mocht het concept niet veranderd zijn dan kun je hier smakelijk eten!