Rijden vanuit Motueka eerst noordelijk naar Kaiteriteri om daar de gouden stranden te bewonderen. Het is droog, 19 graden en de stranden zijn inderdaad goud van kleur. Enkele mensen zwemmen in zee maar wij weten die behoefte te onderdrukken!

Daarna langs de Arthur Range, onderdeel van het Kahurangi NP en komen door het plaatsje Stoney Brook waar enorme hopvelden zijn. Een deel is al geplukt maar vele struiken gelukkig nog niet. Prachtig om te zien.

Komen onderweg naar Murchison hele horden herten tegen en stoppen ook nog even bij een mooi gelegen wijngaard. Helaas te vroeg voor wijn maar zittend met een cappo tussen de in bloei staande wijngaarden in een heerlijk zonnetje is ook genieten. Alcohol en verkeer kan echt niet in NZ. Word je betrapt met maar een klein beetje op dan ben je echt de klos!

Rijden naar Hawk's Crag met het smalste stukje snelweg van NZ. De weg heeft hier niet alleen slechts één rijbaan maar die ene rijbaan is ook nog uitgehouwen in de rotsen en heeft allemaal blinde bochten. Daar word je als chauffeur niet echt blij van maar voor de bijrijder is het wel heel spectaculair!! Alles is goed gegaan dus ook Pierre heeft (achteraf) genoten. De rest van de weg is ook prachtig want je rijdt een hele tijd langs de Buller River.

Intussen is het gaan regenen maar wij willen toch naar Cape Foulwind, gelegen op het uiterste puntje aan de westkust aan de Tasman Zee. Het is een verzamelplaats van zeeberen zoals ze hier genoemd worden.

Het uiterste puntje hebben wij gezien maar de zeeberen waren op vakantie naar warmere oorden want hier was het naast de regen ook nog dampig en kil geworden.

De tropische regenwouden komen er aan en het woord alleen al roept bij ons herinneringen op aan hevige regenbuien, natte voeten en laag hangende damp!

Dat laatste is ook de reden dat wij de onderweg tegenkomende Pancake Rocks en de blowholes rechts laten liggen. Blowholes kennen wij al van andere gebieden en bij het woord Pancake rocks kunnen wij ook wel iets bedenken. Pierre heeft er nog een glimp van kunnen zien. Jammer, het is niet anders en alles zien kan toch niet.

De weg die wij volgen, Hwy 6 is de enige weg naar het zuiden, heeft een hoog camper gehalte! Nog nooit zo veel van die dingen gezien en dan ook nog in de meest vreemdsoortige uitvoeringen. Het sjoekelt achter elkaar en dat berg op, berg af. Waar 80 km gereden mag worden halen zij de 60 km nog niet eens. Het zorgt af en toe voor gevaarlijke situaties als personenauto's willen passeren. Wij sjoekelen er maar gewoon achter aan en af en toe gaan ze, als de weg dat toestaat, aan de kant om je te laten passeren. Het is tenslotte vakantie en wij hebben geen haast, toch!!

Wat wij ook veel tegenkomen zijn One Line Bridges. Een tweebaansweg wordt een éénbaans weg over de brug. Staat wel goed aangegeven wie voorrang moet geven maar bij slecht weer en een tegenligger zonder verlichting (onbegrijpelijk maar zie je hier veel) soms verwarrend.

Zijn zelfs op die manier over een spoorbrug gereden, over de rails, heel apart!

In Hokitika staat een jade-fabriek en in de winkel worden de mooiste sculpturen te koop aangeboden. Niet goedkoop maar wel mooi. In 1997 kreeg de Maori Ngai Tahustam het eigendom van de jadevoorraden op de Westkust terug als onderdeel van een schikking rond het Verdrag van Waitangi uit 1840. Blijkbaar verliepen de onderhandelingen niet soepel!

De regen is intussen overgegaan op miezelregen dus je wordt drijfnat zodra je buiten loopt. Toch nog even Ross aan gedaan, een goudstadje waar in 1909 de grootste goudklomp van NZ is gevonden. Er wordt nog altijd goud gedolven in het gebied en je kunt zelfs een schep en een zeefschaal huren om zelf naar goud te zoeken. Enkele mensen doen dat ook.

Het Westland/Tai Poutini NP rijden wij door en dat staat bekend om zijn hoge bergen tot wel 3500 meter maar ook om de indrukwekkende gletsjers, het dichte regenwoud en de prachtige meren. Het gebied staat zelfs op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. De meren zijn inderdaad prachtig en groot maar het weer werkt niet mee dus alles is grijs!

De hoge bergen en gletsjers hopen wij de komende dagen te kunnen zien en bekijken maar vooralsnog is het zich om ons heen beperkt tot 100 meter terwijl onze cottage is aangeprezen voor zijn mooie ligging met uitzicht op.......juist, de bergen!

Ach, morgen is er weer een dag en wie weet gaat er vast weer een nieuwe wereld voor ons open!