WAGIN via DENMARK en BUNBURY naar PERTH
Onze laatste blog vanuit Australie!
Ja, aan alles komt een einde dus ook aan deze trip, maar vanuit Perth toch nog wat wetenswaardigheden vanaf ons vertrek uit Wagin.
Zijn langs Lake Wagin vertrokken en vervolgen onze route over "The Great Southern" door de weat belt (graanvelden). Zo ver je kunt zien gele graanvelden. Inmiddels geoogst maar de gele kleur is gebleven. Uren lang rijden zonder een auto tegen te komen, wij genieten dan!
De weg gaat door The Stirling Range NP, een van de vele Australische wildernissen met prachtige bergen en een gebied met vele contrasten. Hoge bergruggen worden afgewisseld door prachtige bomen en unieke beplanting. Bluff Knoll is met zijn hoogte van 1095 m het hoogste punt van de South West. Een uniek gebied voor bush walkers maar voor ons even niet aan de orde want het zijn hikes van meerdere dagen!
Het dorpje Denmark ligt aan de South Coast Hwy aan de Denmark River die uitmondt in de Wilson Inlet, een groot meer dat in verbinding staat met de Southern Ocean. Kort na 1980 zijn ze hier gestart met de wijnbouw, The Lower Great Southern.
Wij verblijven daar in Castelli Lodge, een winnery die prachtig gelegen is op een heuvel met uitzicht op het dal aan de ene kant en de zee aan de andere kant. Niet alleen maken ze hier een geweldige wijn maar koken kunnen ze ook nog eens fantastisch. Gezeten midden tussen de druivenstokken op een zwoele avond met een zalige wijn, prachtig uitzicht en lekker eten, ons hoor je niet klagen!!
Oh ja, de temperatuur schommelt nog steeds tussen de 25 en 31 graden en dat bij een luchtvochtigheid van nog geen 20% is eveneens genieten! Wij treffen het deze reis weer enorm, zeker als je de berichten hoort over de andere kant van Australië, Queensland! Uit ervaring weten wij een beetje hoe het daar nu zal zijn, vreselijk!
Wij volgen vanuit Denmark tot aan Walpole de zuidelijke kustlijn en komen door het William Bay NP, een natuurpark met de enorm grote (wel 90 m!) en mooie Karribomen (volgens Pierre iets te veel!), meertjes en prachtig duingebied en zandstranden.
De Valley of the Giants Tree Top Walk, een 600 meter lange loopbrug langs de kruinen van de Karri's hebben wij tijdens onze vorige reis al gedaan dus die laten wij maar aan ons voorbij gaan.
Komen nog wel wat emu's onderweg tegen en dat is altijd leuk.
Omdat wij de kustroute al eens gedaan hebben nemen wij dit keer een weg landinwaards naar Manjimup. Dat blijkt een heel leuk plaatsje te zijn met de prachtigste openbare toiletten die wij ooit tegengekomen zijn! Een luxe hotel zou er blij mee zijn en zo bijzonder want bij het handenwassen zitten aan de kraan verbonden droogelementen voor beide handen.Van Dyson!
Na Manjimup komen wij tot aan Bunbury, aan de kust, wederom veel wijngaarden tegen. In Bunbury hebben wij een appartement met een groot terras direct aan zee. Om de benen te strekken maken wij een heerlijk wandeling langs het strand naar het centrum van de stad. Inmiddels hebben wij de zon in de zuidelijke oceaan zien zakken. Onbewolkt, dus een plaatje!
Terug maar met de taxi want het is aardedonker en de boulevard is maar schaars verlicht!
Vanuit Bunbury langs Koombana Bay en via de Old Coast Road naar Lake Glifton om daar toch nog even de thrombolites te bewonderen. Wij hebben ze in 2014 ook bekeken en werden toen bijna opgevreten door de vliegen. Omdat wij nu een maand later zijn dan toen staat het water lager en daardoor nu geen vliegen. Hadden nog wel onze "fly nets" mee om ons gezicht te beschermen maar dat bleek dus volkomen overbodig te zijn. Konden nu op ons gemak genieten van dit bijzondere fenomeen van prachtige witte bollen ( dit komt door de hoeveelheid calcium carbonate in het water) die een van de oudste levensvormen op aarde is.
Na nog even een terrasje te pakken in Mandurah, een heerlijk stadje aan de Indian Ocean, doorgereden naar Rockingham (ja, toch nog even afscheid nemen!) en vandaar door richting Cottesloe Beach, het favoriete strand voor de mensen uit Perth. Is ook weer een plaatje en het prachtige turquoise water nodigt je uit om er even in te gaan maar, na een terrasje genomen te hebben, rijden wij door naar ons appartement in Perth Centrum.
Zitten op een gezellige plek met een heerlijk balkon en uitzicht op de stad. Het is nu 18.30 uur en nog steeds 25 graden. Gaan een leuk restaurant zoeken in Northbrigde, de wijk met de leuke restaurantjes waar wij vlakbij zitten, voor ons afscheidsetentje want morgen is de dag van vertrek.
Vliegen pas om 17.00 uur dus morgenochtend nog even wat in Perth bekijken en dan naar het luchthaven!
Dit is dan meteen de laatste blog van deze reis. Het viel niet altijd mee om alle verhalen en foto's op elkaar af te stemmen want het internet hier is niet te vergelijken met dat in Nederland. Was dus wat behelpen. Desondanks hopen wij dat jullie een beetje hebben kunnen meegenieten. Dank voor jullie leuke reakties en wij zien elkaar weer in Nederland!
No worries, be happy!
ROCKINGHAM naar WAGIN
Afscheid van ons heerlijke appartement genomen en via een mooie route via Pinjarra naar Dwellingup gereden, een gezellig stadje gelegen in de mooie Murray Shire. De grote Murray River meandert door dit hele gebied.
Rijden daarna door een gebied waar de gevolgen van de vele bosbranden nog duidelijk te zien zijn. Een totaal zwart geblakerd landschap waarvan de bladeren van de bomen niet groen maar goudkleurig zijn, heel bizar.
Wonder boven wonder zie je her en der de natuur zich weer herstellen. Zwarte boomstammen met toch weer groene kruinen en de bijzondere grass trees die oprijzen uit een zwarte ondergrond.
Komen door een gebied van rode aarde met een bauxietmijn. Alles in de omgeving is rood gekleurd, onze auto dus ook! Zelfs de bomen en struiken hebben een rode gloed wat niet zo gek is want de rode stof zie je achter je auto opdwarrelen.
Het vliegveld van Chris ligt zo'n 15 km buiten Wagin aan de rand van een natuurgebied.
Wij treffen hem en zijn ouders bij de enorme hangar die hij daar in zijn uppie geplaatst heeft. Ongelooflijk dat hij dat alleen voor elkaar heeft gekregen. Het is nog niet af en er moet nog het nodige gedaan worden maar het staat er toch maar.
Het stikt er van de vliegen waar je helemaal dol van wordt maar normaliter is dat niet zo. De reden is dat het een paar weken terug ontzettend geregend heeft, 110 mm, in een periode waarin nooit regen valt. Daardoor zijn de larven van de vliegen uitgekomen terwijl hun natuurlijke vijand, vraag mij niet welke, nog niet was gearriveerd.
Negeren die beesten en maar wuiven met een blaadje of met je handen! Volgens Chris moet je met je tanden op elkaar praten, dat doen de Aussies ook, dan komen ze niet in je mond! Probeer maar eens een tijdje zo te praten je krijgt kramp in je mondspieren, ha, ha! Wel goed tegen mondrimpels!
Natuurlijk weer genoten en daarna afscheid genomen! Till we meet again!
Kregen het advies om naar Lake Dumbleyung te rijden omdat dit meer, het grootste natuurlijke binnenmeer van Australië, door de enorme regenval die geweest was, helemaal gevuld was. Meestal staat dit meer droog en een enkele keer is het een beetje gevuld maar zo als nu komt maar zelden voor. Zo gezegd, zo gedaan en het inderdaad enorm! Leuke bijkomstigheid is dat hier in 1964 door Donald Cambell het werelduurrecord op water, 441 km, gehaald is. Alleen in 1978 is dat nog door iemand anders verbeterd maar voor die tijd was dat heel erg bijzonder. Helaas heeft Donald Cambell in 1967 het leven gelaten bij een snelheidsrace te water in Engeland. Helden worden nooit oud, zo zie je maar weer!
Natuurlijk wel even naar het stadje Dumbleyung gereden om de replica te zien van het "Blue Bird" racemonster uit 1964. Altijd leuk!
In Wagin aangekomen lijkt het wel of de tijd heeft stilgestaan nadat wij daar 3 jaar geleden zijn vertrokken. Het is een leuk stadje, de Grand Ram staat er nog steeds en de façades zien er heel schattig uit maar volgens mij gaat geen winkel ooit open.
Het is zondag dus veel mensen verwacht je niet op straat maar helemaal niemand is ook een beetje vreemd.
Daarentegen is ons motel volgeboekt en wij bleken gisteren de laatste vrije kamer geboekt te hebben. De vorige keer was het ons ook al opgevallen dat er veel wegwerkers verblijven en dat is nu nog steeds. Zij komen van heinde en ver en gaan voor het weekend naar huis maar moeten 's maandags heel vroeg aan de slag dus komen de avond daarvoor al naar Wagin.
Evenals de vorige keer is het Palace Hotel, dat is een restaurant is dus geen hotel, wel open dus vanavond kunnen wij gezellig eten. Mocht het concept niet veranderd zijn dan kun je hier smakelijk eten!
ONZE DAGEN IN ROCKINGHAM
Zoals geëindigd in onze vorige blog werkt het weer hier fantastisch mee. Tussen de 25 en 32 graden en onbewolkt, zalig.
Het is heerlijk om even een paar dagen op een zelfde plek te verblijven en tijd te hebben om een boek te lezen en lekker naar het strand te gaan.
Natuurlijk is het bezoek aan Chris en het starten van de Clerget-motor vooral voor Pierre een hoogtepunt.
Hebben verder nog een toer gemaakt naar en door de Swan Valley een prachtig wijngebied gelegen noord-oostelijk van Perth. Vele, vele wijngaarden langs de route. Alleen jammer dat het nogal drukke wegen zijn die door het gebied lopen. Ook nog even het historische stadje Guildford bezocht.
Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat zijn wij buiten. Mooie wandelingen vanuit ons appartement gemaakt langs het strand, over de boulevard met zijn prachtige park en door het stadje zelf, zalig!
Het is gezellig druk maar buitenlandse toeristen zijn wij niet tegengekomen. Veel locals die hier de lunch in het park nuttigen en veel families die onder de bomen bij elkaar komen.
Sommige mensen komen even zwemmen, opdrogen en gaan weer verder.
Op het strand ben je nagenoeg alleen. Pas later op de dag wordt het drukker en zijn er allerlei activiteiten op en in het water. Heerlijk om naar te kijken maar lang op het strand blijven kun je niet ondanks het vele smeren. Het knalt erop en voordat je het doorhebt ben je verbrand en dat willen wij zeker niet.
Hoe het mogelijk is dat er nog mensen rondlopen met melkflessen onder hun korte broek snap ik niet. Die smeren zeker met beschermingsfactor 180!
Gezellige terrassen zijn er volop en daar wordt ook veel gebruik van gemaakt, ook door ons!
Leuk om naar alle voorbij lopende mensen te kijken en naar de sportiviteiten op het water.
Vrijdagavond was de elektriciteit in het hele stadje uitgevallen dus een ramp voor de restaurants. Zelfs een drankje drinken op het terras wordt dan moeilijk want hier is het gebruikelijk dat als je een drankje neemt er altijd iets te eten bijhoort. Kan iets heel kleins zijn maar zonder dat geen borrel.
Dat betekende dat wij uiteindelijk bij een soort bar terecht zijn gekomen waar wij wel wat konden drinken maar alleen als wij cash konden betalen want de pinautomaten deden het natuurlijk ook niet. Geen probleem voor ons maar voor het meisje dat ons bediende bleek dat niet zo eenvoudig te zijn want hoe moest ze nu onthouden wat wij besteld hadden want de kassa deed het niet!!! "Use a pencil and paper" gaf Pierre als advies! Daar werd wat schaapachtig op gereageerd. Blijkbaar was bij haar ook de elektriciteit uitgevallen!
De laatste dag in Rockingham is tevens de warmste dus al vroeg naar het strand. Daarna onder de bomen naar een leuk terras gelopen en heerlijk onder de parasol genoten van een biertje en een Lime Fizz! Zaten daar zo lekker dus hebben onze avondmaaltijd maar verschoven naar de lunch en genoten van ons hapje en een lekkere wijn. De rest van de middag natuurlijk verloren voor de wetenschap dus alvast de koffer op orde gebracht en wat zitten tutten in de schaduw op ons terras. Ook heerlijk!
Hier wordt morgenochtend, zondag 2/4, de klok teruggezet (ja, hier wordt het winter!) dus wij mogen een uur langer slapen! Het is tevens de dag dat wij weer op pad gaan voor onze korte toer door zuid-west Australië!
AANGEKOMEN IN AUSTRALIË!
Goede vlucht naar Sydney, alles soepelverlopen.
Neef Peter staat ons al op te wachten en buiten lichte regen maar met een heerlijke temperatuur. In Sydney is het de afgelopen weken geen best weer geweest. Begin van hun zomer was het heel heet maar daarna alleen maar regen. Nog nooit zo nat geweest.
Wat hebben wij dan geluk gehad in Nieuw Zealand. 4 dagen regen op 4 weken is niet slecht en daarvan dan 2 in Christchurch.
Altijd weer heerlijk om bij Peter en Colette te komen en in hun huis is het een komen en gaan van hun kinderen. Allemaal reislustige types en tussen hun reizen door "even" voor een paarweken of maanden bij pa en ma in huis. Voldoende ruimte dus geen enkel probleemen juist heel gezellig en veel verhalen om te vertellen.
Het weer is de dagen dat wij er zijn geweest alleen maar zonniger, warmer en mooier geworden.
Hebben een bijzondere ferry-toer gemaakt vanCronulla, gelegen aan de kust en Simpson Bay, naar Bundeena in het RoyalNational Park, het op 2 na oudste NP ter wereld (Yellowstone no. 1) De ferry alleen is al schitterend maar de korte wandeling door het park naar het strand maakt het helemaal geweldig.
De volgende ochtend een wandeling gemaaktdoor de omgeving waar zij wonen en dat voel je daarna in je kuiten(!) want hetgaat heuvel op en af. Je wordt gelukkig onderweg afgeleid door de prachtige uitzichten op de diverse baaien en rivieren dus dat maakt het meer dan waard.
In de middag nog naar de overkant van hun huis gelopen waar de golfbaan is gelegen en daar, op de hoog en droog gelegen 9-holes baan gelopen want de lage baan voor de deur lijkt wel een zwembad. Ongekend voor deze tijd van het jaar.
Op zondagmiddag de familielunch gehad in een prachtig gelegen restaurant aan Cronulla Beach waar je de surfers op de hoge golfen aan je voorbij ziet gaan.
Sommige familie leden hebben hier uren voor moeten rijden dus wij voelden ons zeer vereerd dat ze die moeite hebben genomen. Super gezellig natuurlijk en fijn om iedereen weer te zien en te spreken. Middag ging veel te snel voorbij!
Op de dag van ons vertrek, maandag, nog genoten van een prachtige toer door het fantastische Royal NP. Vooral Wattamolla, waar Peter en Colette met hun kinderen vaak naar toe gingen, is een plaatje! Zo moet het paradijs er hebben uitgezien! Watervallen, rotsen waar je als kind vanaf kon springen ( nu niet meer, te gevaarlijk), het strand en de mooie blauwe zee. Een glas Pinacolada en je gaat hier nooit meer weg!
Daarna nog verschillende andere prachtige lookouts bezocht tot Otford, het eindpunt van Royal NP.
Over de Sea Cliff Bridge, een brug die overzee en langs de rotsen loopt, naar Austinmere Beach en Bulli Beach gereden en daar, met uitzicht op de zee, genoten van onze afscheidslunch!
Daarmee kwam een einde aan ons super gezellig verblijf bij de familie!
De vlucht naar Perth in West Australië ging heel voorspoedig en na 5 uur vliegen rond 21.00 uur plaatselijke tijd (3 uur vroeger dan Sydney) aangekomen. Huurauto opgehaald en naar Rockingham gereden.
Het voor ons vertrouwde appartement is de komende dagen onze thuishaven en buiten ons bezoek aan vriend Chris, hebben wij niets gepland. Het weer is warm en zonnig en de eerste wandeling langs het strand is al gemaakt.
Gaan lekker genieten van strand, zee en rust(!) in deze prachtige omgeving.
LAKE TEKAPO naar CHRISTCHURCH
Onze laatste toerdag in NZ!
Verlaten Tekapo met prachtig zonnig weer en 18*. Rijden nog even naar het beroemde historische kerkje van Tekapo, Church of the Good Shepperd. Het is gebouwd door pioniers van stenen uit Lake Tekapo. Is daarnaast beroemd om zijn uitzicht over het meer.
Rijden nog geen 10 minuten en het weer slaat helemaal om. Hadden boven de bergen al de nodige laaghangende wolken gezien en daar rijden wij nu in. Opeens grijs en regen! Lijkt Nederland wel want van de mooie Inland Scenic Route naar Christchurch blijft niets anders over dan het uitzicht in de polder van Groningen!
Wat wij dus gemist hebben is een prachtige route met aan beide kanten hoge bergen en daartussen landbouw en fruitteelt inclusief wijngaarden. Wat wij daarentegen zien zijn schapen, schapen en af en toe een Hollandse zwart witte koe!
Niet getreurd maken er wat van en rijden desondanks toch naar Mount Hutt dat samen met Methven het skimekka van NZ is. Mount Hutt (2075 m) is de grootste skipiste van NZ en Methven het apr?s-skicentrum van NZ. Er wordt beweerd dat hier het skiseizoen het langs duurt van heel Austraal-Azië!
Van foto's maken onderweg komt niet veel dus de fotograaf had een vrije dag!
Inmiddels aangekomen in Christchurch met droog weer. Hebben een heerlijk motel en de verwarming staat aan! Even wat anders dan de vorige dag in de zon op terras!
Desondanks zie je hier mensen lopen in korte broek en luchtige kleding dus het weer zal wel beter worden.
Van wat wij even snel van Christchurch hebben gezien is het een stad met mooie winkels en veel restaurants. Kwamen een leuk uitziend Mexicaans restaurant tegen en daar, onder een straalkachel verwarming, heerlijk gegeten en margarita's gedronken. Toch nog een warm sfeertje!
Morgen gaan we Christchurch beter bekijken want de laatste aardbeving schijnt aardig wat schade aangericht te hebben.
Van de grote brand die voor ons vertrek uit Nederland rond Christchurch is geweest hebben wij niets gezien maar dat kan komen doordat wij niet vanuit het zuiden, waar de brand was, zijn aangekomen.
Het einde van ons NZ-deel van de reis zit er dan op! Met vele prachtige herinneringen aan dit fantastische, bijzondere en vriendelijke land stappen wij donderdag op het vliegtuig naar Sydney voor een kort bezoek aan de familie.
Veel tijd om een blog bij te houden hebben wij dan niet dus even stilte op de lijn!
Maandag, 27/3 vliegen wij naar Perth/Rockingham en vandaar zullen wij dan weer verslag doen van onze belevenissen in Australië.
THE CATLINS, DUNEDIN naar LAKE TEKAPO
Het vervolg van de Southern Scenic Route brengt ons naar een van de schilderachtigste gebieden van NZ en zou behoren tot de minst bezochte gebieden, The Catlins. Op zich is dat zo, tenzij je bij een lookout of interessante plek komt want dan zijn wij zeker niet de enige. De weg gaat door een glooiend gebied dat afwisselend langs de kust en door oude dennen- en beukenbossen gaat. Wil je alles onderweg bekijken dan moet je daar zeker 2 à 3 dagen voor uittrekken dus wij pakken die plekken die wij interessant vinden om te bekijken. Voor vele bezienswaardigheden moet je soms kilometers over gravelwegen om bij een historic vuurtoren te komen. Wij maken een selectie en bekijken Waipapa Point, een prachtig punt in de Pacific Ocean waar wij van dichtbij zeeleeuwen bewonderen. Het is tevens de plek waar in 1881 de grootste scheepsramp van NZ heeft plaatsgevonden. Minder leuk natuurlijk maar het blijft prachtig om die grote, op het land logge dieren te aanschouwen. Was ook niet druk dus helemaal geweldig!
Slope Point, het meest zuidelijk gelegen punt, waarvoor je kilometers moest omrijden om er te komen, hebben wij overgeslagen waardoor wij vele andere medeweggebruikers achter ons lieten die dit punt wel wilden bekijken. Wij hadden daarna de weg voor ons zelf.
Het nadeel van de gehele toer door NZ is dat er nagenoeg geen alternatieve wegen zijn. Er loopt maar één weg door een gebied en die moet iedereen volgen. Dat kennen wij niet van onze andere reizen en juist dat zelf je weg zoeken missen wij hier een beetje. Natuurlijk begrijpen wij de reden daarvoor, bescherming van de natuur, maar het is minder avontuurlijk!
De Catlins zijn wij dan ook op onze eigen manier doorgereden en op plekken gekomen die niet tot de bezienswaardigheden behoorden maar die wel heel mooi waren, zoals Florence Hill Loukout en Catlin Lake en waar wij in ons uppie van konden genieten.
Uiteindelijk aangekomen in Dunedin, een stadje met een geheel eigen sfeer en stijl. Dat komt, zeggen ze, door de Schotse achtergrond hoewel het plein in het centrum met al zijn terrassen ons meer deed denken aan Parijs/Frankrijk dan aan Schotland. Zal ook komen door het weer want dat is super! Heerlijk zonnetje, kijkend naar de langslopende mensen en genieten van lekker eten en drinken, that's life!
Over het weer klagen wij al helemaal niet want het wordt steeds warmer en zonniger. Inmiddels al de 27 graden bereikt! Heel bijzonder voor de tijd van het jaar maar vooral geweldig omdat de lucht zo helder is waardoor je heel ver kunt kijken.
Vanuit Dunedin een mooie, gedeeltelijk, kustweg gereden naar de Mouraki Boulders, bizarre vrijwel perfect ronde keien die verspreid liggen over het strand. Volgens Bartjes zo'n 65 miljoen jaar oud! Het is hoog water dus niet alle boulders zijn goed te zien maar het is een bijzonder plaatje.
Zoals hiervoor al aangegeven willen wij het liefst een eigen route rijden dus toen die mogelijkheid zich voordeed zijn wij afgeslagen en hebben een schitterende binnendoor weg genomen over goudgele heuvels en mooie riviertjes om uit te komen in Duntroon, een kleine boerendorp waar zich grotten van kalksteen bevinden met eeuwenoude Maori tekeningen. Bijzonder om te zien.
Daarna een route gereden die wij als de mooiste beschouwen van deze hele reis. Niet alleen om het landschap waar doorheen gereden wordt maar ook om een vreemd fenomeen. In een tijdbestek van enkele minuten gaat er een hele harde wind waaien en klimt de temperatuur van 20 naar 27 graden. Het landschap wordt heel droog en dor temidden van hoge bergruggen.
Vervolgens kom je dan uit bij elkaar opvolgende meren. Als eerste Lake Waitaki en daarna Lake Aviemore, Lake Benmore, Lake Ruataniwha, Lake Ohau, Lake Pukaki en Lake Tekapo. Al deze meren, waarvan enkele kunstmatig zijn aangelegd en zijn voorzien van een dam, vormen met elkaar electriciteitscentrales die ongeveer een derde van de waterkracht van NZ leveren. Niet alleen zijn ze functioneel maar het zijn stuk voor stuk plaatjes!
De één heeft nog blauwer water dan de ander maar Lake Pukaki is het meest blauw, gevolgd door Lake Tekapo. Niet normaal en je staat er met open mond naar te kijken vooral als je, zoals wij mochten meemaken, bij helder weer aan Lake Pukaki staat en op de achtergrond de besneeuwde toppen van Mount Cook en de Nieuw Zeelandse Alpen (ja, daar zijn ze weer maar nu van de andere kant) ziet! Je raakt niet uitgekeken en uitgefotografeerd, zo mooi!
Volgens Bartjes komt de uitzonderlijk blauwe kleur van het water door 'rotsmeel' - fijngemalen deeltjes die door de gletsjers aan de kop van het meer worden aangevoerd en in het smeltwater blijven zweven. Hoe dan ook, een 'zakje blauw' kan hier niet tegenop!
Tussen deze prachtige meren ook nog een uitstapje gemaakt via een onverharde hobbelige privé weg naar de Clay Cliffs, een 100 meter hoge geërodeerde rotswand met pilaren van zandsteen die door weer en wind zo zijn gevormd.
Het kleine plaatsje Tekapo, gelegen aan het meer, is een plek voor kunstenaars en sportievelingen. Wij bekijken al dit moois vanaf ons terras en met een glas wijn in de hand klinken wij op Nieuw Zeeland.
QUEENSTOWN, FIORDLAND NP en INVERCARGILL / BLUFF
De weersvooruitzichten voor de komende dagen blijven goed. Zonnig, droog en temperaturen die variëren van 19 tot 25 graden. Super weer voor hier en zeker voor de dingen die wij nog willen gaan zien en doen. Volgens de locals boffen wij enorm.
Vanuit een zonnig Queenstown vertrokken over de Southern Scenic Route en rijden vele kilometers langs het prachtige Lake Wakatipu naar Kingston, ooit een belangrijke doorvoerhaven voor de goudvelden. Rijden tussen diverse gebergten door en de een is nog mooier er indrukwekkender dan de ander. Zien onderweg veel hertenfarms, maken een wandeling door de wildernis en genieten van de besneeuwde bergen in de verte.
Die sneeuw zou eigenlijk helemaal verdwenen moeten zijn maar NZ heeft een slechte zomer achter de rug met zelfs sneeuw in de bergen.Voor ons natuurlijk geweldig om te zien.
Southland waar wij de komende dagen zullen verblijven staat bekend als het "echte Nieuw Zeeland" omdat het op gebied van natuur alles te bieden heeft.
Dat ervaren wij al meteen bij het bereiken van Lake Te Anau, een 65 km lang en 210 meter diep, gletjermeer. De enorme hoge, sommige nog met sneeuw bedekte, pieken weerspiegelen zich in het meer, een plaatje!
Wij hebben een lodge aan het meer in Te Anau Downs, gelegen aan de zuidrand van het Fiordland NP, het grootste nationale park van NZ. Een prachtige plek midden in de natuur. Deze plek hebben we bewust uitgezocht omdat het ligt op de, volgens kenners, een van de mooiste routes ter wereld, de Milford Road!
De weg is inderdaad adembenemend mooi en brengt je door het Fiordland NP naar de Milford Sound.
Onderweg ligt de 1200 meter lange Homer Tunnel waarvan de bouw 20 jaar heeft geduurd en waarmee ze volgens mij nog steeds niet klaar zijn want je rijdt via een eenbaansweg door een ruwe uitgehakte tunnel met minieme verlichting naar de andere kant. Als je de tunnel uitkomt is er een whow! gevoel want de weg gaat zeer steil naar beneden met spectaculair uitzicht over de Cleddau Valley.
Ben je daar net van bijgekomen kom je bij The Chasm. Met een korte wandeling kom je bij de Claddau River die langs een aantal bijzondere rotsformaties 22 m naar beneden valt. Zo iets bijzonders en zo mooi gelegen in het bos.
Heb je dat verwerkt rijd je een bocht om en zie je een enorme gele vallei voor je opdoemen, genaamd Knobs Flat! Lijkt wel een schilderij waarop alleen een goudkleur is gebruikt!
En dan kom je uit bij de Milford Sound!
Een fjord van 16 km lengte met als beroemdste oriëntatiepunt Mitre Peak, een berg van 1692 m die rechtstreeks uit de diepe fjord oprijst.
Wij hebben een cruise gedaan over de Sound en woorden schieten te kort om te beschrijven hoe mooi dat was. Omdat het helder en zonnig was konden wij alles heel goed zien, zoals de watervallen: de Bowen Falls van 160m, de Stirling Falls van 146m en de bergen rondom.
Zelfs jonge pelsrobben in het water en op de rotsen gezien, altijd leuk. De boot maakt rechtsomkeer als de Tasman Zee wordt bereikt.
Dat wij het zo treffen met het weer is best bijzonder want de Milford Sound heeft de hoogste neerslagcijfers van het land. Er valt gemiddeld zo'n zes meter per jaar en door de vele regen ligt hier een laag van 3 à 4 m zoet water boven op het zoute water.
Zo zie je maar hoe verrassend het weer kan zijn. In het meest droge en zonnige Nelson hadden wij regen en hier waar het vaak regent, zon en droog!
Inmiddels is het zaterdag 18 maart en zijn wij, na een mooie rit door afwisselend glooiend en vlak gebied, aangekomen in de meest zuidelijk gelegen stad van NZ, Invercargill. De route liep langs het mooie Lake Manapouri en kwam uit bij de prachtig blauwe Te Waewae Bay aan deTasman Zee. De kustroute verder gevolgd naar Bluff, het onofficiële meest zuidelijke punt van NZ. Onofficieel omdat er twee punten nog zuidelijker liggen, Stewart Island en Slope Point waarvan Slope Point (waar wij nog komen) het meest zuidelijke punt van het vaste land is.
Bluff wordt ook wel "Pearl of the South" genoemd omdat dit de thuishaven is van de bekende Bluff oesters. Deze oester is één van de weinige oesters die nog in het wild groeien en in het wild gevangen/geoogst worden. Hebben ze hier natuurlijk gegeten (super lekker!) met uitzicht op de baai waar ze vandaan komen. Hadden in Queenstown al een voorproefje gehad maar dit is echt helemaal echt!
Als je ze trouwens zelf wilt vangen mag je er maar 10 meenemen en dan alleen van een vastgestelde minimale afmeting. Wordt allemaal aangegeven op borden.
Vlakbij ligt ook nog Stirling Point een veel gefotografeerde internationale wegwijzer. Natuurlijk ook maar een foto gemaakt!
Wij verblijven in Invercargill om vandaar op zondag te starten met onze toer door The Catlins, een bijzondere ervaring volgens de beschrijving. Jullie lezen het in ons volgende verslag!
FRANZ JOZEPH GLACIER naar WANAKA
Wakker worden en dan opeens de schitterende bergen om je heen kunnen zien! Of je in een andere wereld terecht bent gekomen!
Vanuit onze lodge hebben wij zicht op de Croz-gletsjer, een fantastisch gezicht. De regen en bewolking hebben wij achter ons gelaten en als wij de weersvoorspellingen mogen geloven krijgen wij alleen nog maar mooi, warm en zonnig weer!
Het stadje Franz Jozeph ziet er als wij er doorheen rijden op weg naar de Franz Joseph Gletsjer, met de zon, ineens heel gezellig uit.
Met ons rijdt een er ook een colonne campers mee dus ook vele mensen. Helikopters zie je af en aan vliegen om de gletsjer en Mount Cook te bekijken. Wij beperken ons tot het volgen van de Glazier Acces Road en aanschouwen vanaf een lookout de gletsjertong en de bergketen van Mount Cook en Mount Tasman.
Rijden verder naar het 27 km verder gelegen gezellige plaatsje Fox Glacier, de grootste gletsjer van het park. De tong van de gletsjer zien wij vanaf Glacier Valley Viewpoint.
Misschien niet zo leuk gezegd maar wij hebben al verschillende mooie gletsjers in Zwitserland van dichtbij mogen bewonderen en om dan kilometers te lopen om van dichterbij alleen maar een stukje van de gletsjer te zien en dat met zoveel andere mensen, daar hadden wij niet zo'n zin in.
In algemene zin moet ik zeggen dat er van alles een spektakel wordt gemaakt. Het is een land voor mensen die willen skydiven, kajakken, bergbeklimmen, paardrijden, met de heli afgezet worden op de gletsjer voor een tracking etc. Wil je daaraan meedoen dan moet je maanden en niet weken de tijd hebben.
Dat laatste horen wij vooral van jonge mensen. Zij komen hier, kopen een goedkoop busje en wisselen werk (geld verdienen) af met toeren en blijven zo een jaar weg. Pakken eventueel nog even Japan mee of plakken er in NZ nog tig jaar aan vast. Het is hier ook heel relaxt leven en de boze buitenwereld is ver weg!
Wij vervolgen na dit alles onze weg naar het zuiden en zien tijdens het rijden de prachtige besneeuwde toppen van de hoogste bergen van NZ, het uitgestrekte regenwoud van het Tai Poutini NP, de snelstromende rivieren en de grote gletsjermeren. Bijna onwerkelijk mooi.
Aan de Tasman Zee bij Bruce Bay genoten van een paar dolfijnen. Aan Lake Moetaki met verbazing gekeken naar de schoonheid van het meer en bij Knights Point, eveneens aan de Tasman Zee, wederom verwondering. Geen woorden voor en bijna teveel om te bevatten en te onthouden dus ik schrijf me suf onderweg!
Rijden via het kleine plaatsje Haast en over de Haast Pass en laten daarmee de ruige westkust en het groene landschap achter ons. Daarvoor in de plaats komt een weg door een ruiger gebied dat de brede met slib en kiezels bedekte bedding van de Haast Rivier volgt. Langs deze weg zijn vele watervallen waarvan de Thunder Creek Falls een van de mooiste is.
Plotsklaps heb je aan de linkerkant van de weg zicht op de besneeuwde toppen van Mount Brewster (2515 m). Een plaatje!
Denk je dat het niet mooier kan, kom je bij het 42 km lange, prachtig blauwe Lake Wanaka! Adembenemend mooi, vooral omdat de weg loopt langs het meer en een rotswand. Oppassen dus voor vallend gesteente!
Dat vallen van gesteente was blijkbaar net voor ons gebeurd want hebben een tijdje moeten wachten omdat zwakke plekken behandeld werden. Vele rotsblokken hadden de weg geblokkeerd. Nadat een schuiver de brokstukken de rivier in geschoven had konden wij onze weg vervolgen! Een rotsblok op je kop lijkt mij niet echt gezond!
Door dit oponthoud hadden wij goed de tijd om te genieten van het meer. Vervolgens komen wij via een landengte die "de Neck" genoemd en de scheiding vormt tussen Lake Wanaka en het net zo mooie, helderblauwe water van Lake Hawea! Het is een van de mooiste zuidelijke meren en op sommige plaatsen tot bijna 400 meter diep.
Onze route voor de dag eindigt aan de zuidpunt van Lake Wanaka in het lieflijk aandoende Wanaka. De ligging is prachtig met de hoge bergketens rondom. Waar je ook zit, staat of loopt, vanaf elk punt heb je zich op het meer en de bergen.
Wij strijken neer voor een hapje en een drankje op een van de vele zonnig terrassen en genieten van dit alles. Willen hier nooit meer weg!