De weersvooruitzichten voor de komende dagen blijven goed. Zonnig, droog en temperaturen die variëren van 19 tot 25 graden. Super weer voor hier en zeker voor de dingen die wij nog willen gaan zien en doen. Volgens de locals boffen wij enorm.

Vanuit een zonnig Queenstown vertrokken over de Southern Scenic Route en rijden vele kilometers langs het prachtige Lake Wakatipu naar Kingston, ooit een belangrijke doorvoerhaven voor de goudvelden. Rijden tussen diverse gebergten door en de een is nog mooier er indrukwekkender dan de ander. Zien onderweg veel hertenfarms, maken een wandeling door de wildernis en genieten van de besneeuwde bergen in de verte.

Die sneeuw zou eigenlijk helemaal verdwenen moeten zijn maar NZ heeft een slechte zomer achter de rug met zelfs sneeuw in de bergen.Voor ons natuurlijk geweldig om te zien.

Southland waar wij de komende dagen zullen verblijven staat bekend als het "echte Nieuw Zeeland" omdat het op gebied van natuur alles te bieden heeft.

Dat ervaren wij al meteen bij het bereiken van Lake Te Anau, een 65 km lang en 210 meter diep, gletjermeer. De enorme hoge, sommige nog met sneeuw bedekte, pieken weerspiegelen zich in het meer, een plaatje!

Wij hebben een lodge aan het meer in Te Anau Downs, gelegen aan de zuidrand van het Fiordland NP, het grootste nationale park van NZ. Een prachtige plek midden in de natuur. Deze plek hebben we bewust uitgezocht omdat het ligt op de, volgens kenners, een van de mooiste routes ter wereld, de Milford Road!

De weg is inderdaad adembenemend mooi en brengt je door het Fiordland NP naar de Milford Sound.

Onderweg ligt de 1200 meter lange Homer Tunnel waarvan de bouw 20 jaar heeft geduurd en waarmee ze volgens mij nog steeds niet klaar zijn want je rijdt via een eenbaansweg door een ruwe uitgehakte tunnel met minieme verlichting naar de andere kant. Als je de tunnel uitkomt is er een whow! gevoel want de weg gaat zeer steil naar beneden met spectaculair uitzicht over de Cleddau Valley.

Ben je daar net van bijgekomen kom je bij The Chasm. Met een korte wandeling kom je bij de Claddau River die langs een aantal bijzondere rotsformaties 22 m naar beneden valt. Zo iets bijzonders en zo mooi gelegen in het bos.

Heb je dat verwerkt rijd je een bocht om en zie je een enorme gele vallei voor je opdoemen, genaamd Knobs Flat! Lijkt wel een schilderij waarop alleen een goudkleur is gebruikt!

En dan kom je uit bij de Milford Sound!

Een fjord van 16 km lengte met als beroemdste oriëntatiepunt Mitre Peak, een berg van 1692 m die rechtstreeks uit de diepe fjord oprijst.

Wij hebben een cruise gedaan over de Sound en woorden schieten te kort om te beschrijven hoe mooi dat was. Omdat het helder en zonnig was konden wij alles heel goed zien, zoals de watervallen: de Bowen Falls van 160m, de Stirling Falls van 146m en de bergen rondom.

Zelfs jonge pelsrobben in het water en op de rotsen gezien, altijd leuk. De boot maakt rechtsomkeer als de Tasman Zee wordt bereikt.

Dat wij het zo treffen met het weer is best bijzonder want de Milford Sound heeft de hoogste neerslagcijfers van het land. Er valt gemiddeld zo'n zes meter per jaar en door de vele regen ligt hier een laag van 3 à 4 m zoet water boven op het zoute water.

Zo zie je maar hoe verrassend het weer kan zijn. In het meest droge en zonnige Nelson hadden wij regen en hier waar het vaak regent, zon en droog!

Inmiddels is het zaterdag 18 maart en zijn wij, na een mooie rit door afwisselend glooiend en vlak gebied, aangekomen in de meest zuidelijk gelegen stad van NZ, Invercargill. De route liep langs het mooie Lake Manapouri en kwam uit bij de prachtig blauwe Te Waewae Bay aan deTasman Zee. De kustroute verder gevolgd naar Bluff, het onofficiële meest zuidelijke punt van NZ. Onofficieel omdat er twee punten nog zuidelijker liggen, Stewart Island en Slope Point waarvan Slope Point (waar wij nog komen) het meest zuidelijke punt van het vaste land is.

Bluff wordt ook wel "Pearl of the South" genoemd omdat dit de thuishaven is van de bekende Bluff oesters. Deze oester is één van de weinige oesters die nog in het wild groeien en in het wild gevangen/geoogst worden. Hebben ze hier natuurlijk gegeten (super lekker!) met uitzicht op de baai waar ze vandaan komen. Hadden in Queenstown al een voorproefje gehad maar dit is echt helemaal echt!

Als je ze trouwens zelf wilt vangen mag je er maar 10 meenemen en dan alleen van een vastgestelde minimale afmeting. Wordt allemaal aangegeven op borden.

Vlakbij ligt ook nog Stirling Point een veel gefotografeerde internationale wegwijzer. Natuurlijk ook maar een foto gemaakt!

Wij verblijven in Invercargill om vandaar op zondag te starten met onze toer door The Catlins, een bijzondere ervaring volgens de beschrijving. Jullie lezen het in ons volgende verslag!