Het vervolg van de Southern Scenic Route brengt ons naar een van de schilderachtigste gebieden van NZ en zou behoren tot de minst bezochte gebieden, The Catlins. Op zich is dat zo, tenzij je bij een lookout of interessante plek komt want dan zijn wij zeker niet de enige. De weg gaat door een glooiend gebied dat afwisselend langs de kust en door oude dennen- en beukenbossen gaat. Wil je alles onderweg bekijken dan moet je daar zeker 2 à 3 dagen voor uittrekken dus wij pakken die plekken die wij interessant vinden om te bekijken. Voor vele bezienswaardigheden moet je soms kilometers over gravelwegen om bij een historic vuurtoren te komen. Wij maken een selectie en bekijken Waipapa Point, een prachtig punt in de Pacific Ocean waar wij van dichtbij zeeleeuwen bewonderen. Het is tevens de plek waar in 1881 de grootste scheepsramp van NZ heeft plaatsgevonden. Minder leuk natuurlijk maar het blijft prachtig om die grote, op het land logge dieren te aanschouwen. Was ook niet druk dus helemaal geweldig!

Slope Point, het meest zuidelijk gelegen punt, waarvoor je kilometers moest omrijden om er te komen, hebben wij overgeslagen waardoor wij vele andere medeweggebruikers achter ons lieten die dit punt wel wilden bekijken. Wij hadden daarna de weg voor ons zelf.

Het nadeel van de gehele toer door NZ is dat er nagenoeg geen alternatieve wegen zijn. Er loopt maar één weg door een gebied en die moet iedereen volgen. Dat kennen wij niet van onze andere reizen en juist dat zelf je weg zoeken missen wij hier een beetje. Natuurlijk begrijpen wij de reden daarvoor, bescherming van de natuur, maar het is minder avontuurlijk!

De Catlins zijn wij dan ook op onze eigen manier doorgereden en op plekken gekomen die niet tot de bezienswaardigheden behoorden maar die wel heel mooi waren, zoals Florence Hill Loukout en Catlin Lake en waar wij in ons uppie van konden genieten.

Uiteindelijk aangekomen in Dunedin, een stadje met een geheel eigen sfeer en stijl. Dat komt, zeggen ze, door de Schotse achtergrond hoewel het plein in het centrum met al zijn terrassen ons meer deed denken aan Parijs/Frankrijk dan aan Schotland. Zal ook komen door het weer want dat is super! Heerlijk zonnetje, kijkend naar de langslopende mensen en genieten van lekker eten en drinken, that's life!

Over het weer klagen wij al helemaal niet want het wordt steeds warmer en zonniger. Inmiddels al de 27 graden bereikt! Heel bijzonder voor de tijd van het jaar maar vooral geweldig omdat de lucht zo helder is waardoor je heel ver kunt kijken.

Vanuit Dunedin een mooie, gedeeltelijk, kustweg gereden naar de Mouraki Boulders, bizarre vrijwel perfect ronde keien die verspreid liggen over het strand. Volgens Bartjes zo'n 65 miljoen jaar oud! Het is hoog water dus niet alle boulders zijn goed te zien maar het is een bijzonder plaatje.

Zoals hiervoor al aangegeven willen wij het liefst een eigen route rijden dus toen die mogelijkheid zich voordeed zijn wij afgeslagen en hebben een schitterende binnendoor weg genomen over goudgele heuvels en mooie riviertjes om uit te komen in Duntroon, een kleine boerendorp waar zich grotten van kalksteen bevinden met eeuwenoude Maori tekeningen. Bijzonder om te zien.

Daarna een route gereden die wij als de mooiste beschouwen van deze hele reis. Niet alleen om het landschap waar doorheen gereden wordt maar ook om een vreemd fenomeen. In een tijdbestek van enkele minuten gaat er een hele harde wind waaien en klimt de temperatuur van 20 naar 27 graden. Het landschap wordt heel droog en dor temidden van hoge bergruggen.

Vervolgens kom je dan uit bij elkaar opvolgende meren. Als eerste Lake Waitaki en daarna Lake Aviemore, Lake Benmore, Lake Ruataniwha, Lake Ohau, Lake Pukaki en Lake Tekapo. Al deze meren, waarvan enkele kunstmatig zijn aangelegd en zijn voorzien van een dam, vormen met elkaar electriciteitscentrales die ongeveer een derde van de waterkracht van NZ leveren. Niet alleen zijn ze functioneel maar het zijn stuk voor stuk plaatjes!

De één heeft nog blauwer water dan de ander maar Lake Pukaki is het meest blauw, gevolgd door Lake Tekapo. Niet normaal en je staat er met open mond naar te kijken vooral als je, zoals wij mochten meemaken, bij helder weer aan Lake Pukaki staat en op de achtergrond de besneeuwde toppen van Mount Cook en de Nieuw Zeelandse Alpen (ja, daar zijn ze weer maar nu van de andere kant) ziet! Je raakt niet uitgekeken en uitgefotografeerd, zo mooi!

Volgens Bartjes komt de uitzonderlijk blauwe kleur van het water door 'rotsmeel' - fijngemalen deeltjes die door de gletsjers aan de kop van het meer worden aangevoerd en in het smeltwater blijven zweven. Hoe dan ook, een 'zakje blauw' kan hier niet tegenop!

Tussen deze prachtige meren ook nog een uitstapje gemaakt via een onverharde hobbelige privé weg naar de Clay Cliffs, een 100 meter hoge geërodeerde rotswand met pilaren van zandsteen die door weer en wind zo zijn gevormd.

Het kleine plaatsje Tekapo, gelegen aan het meer, is een plek voor kunstenaars en sportievelingen. Wij bekijken al dit moois vanaf ons terras en met een glas wijn in de hand klinken wij op Nieuw Zeeland.